Aralarında dinî açıdan evlenme manisi bulunmayan bir erkekle bir bayanın, erkeğin vereceği bir bedel karşılığında muhakkak bir mühlet karı-koca hayatı yaşamak üzere mutabakatlarına müt’a nikâhı denmektedir.
İslam öncesi devirde müt’a vakit zaman başvurulan bir uygulama olarak mevcuttu. Hz. Peygamber de tedrîcîlik (belli bir sürece yayarak türel düzenleme yapma) unsuru gereği birinci periyotlarda bu uygulamaya mani olmamıştı. Lakin, aile ve toplumun dokusuna ziyan verebilecek olan bu uygulama biçimi bilahare yasaklanmıştır (Tirmizî, Nikâh, 28).
Abdullah b. Abbas, “Onlar ki, ırzlarını korurlar. Fakat eşleri ve ellerinin altında bulunanlar bunun dışındadır. Onlarla münasebetlerinden ötürü kınanmazlar. Kim bunun ötesine geçmek isterse, işte onlar haddi aşanlardır.” (Mü’minûn 23/5-7) âyetlerinin nazil olmasıyla müt’anın yasaklandığını söz etmiştir (Tirmizî, Nikâh, 28).
Hz. Ali (r.a.) de, Hz. Peygamberin (s.a.s.) Hayber gazvesi sırasında, müt’ayı yasakladığını bildirmiştir (Buhârî, egâzî, 39; Müslim, Nikâh 29; Tirmizî, Nikâh, 28; Nesâî, Nikâh, 71).
Söz konusu âyete ve ilgili rivayetlere dayanarak, tarih boyunca ehl-i sünnet âlimleri müt’a nikâhı uygulamasının haram olduğunda ittifak etmişler ve bu mevzuda görüş birliği (icma) hâsıl olmuştur.
Esas itibariyle İslam dininde nikâh ve ailenin fert ve toplum açısından tabir ettiği emel ve mana dikkate alındığında, Ehl-i Sünnet alımları tarafından benimsenen bu görüşün çağımız bedelleri açısından da çok dengeli ve isabetli olduğu görülür.